BAYRAK DESTANI
Maraşlı ayağa kalktı bayrak deyince,
Vatan, namus, din yolunda şehitlik vardır…
Şeyh Sezai topladı yiğitlerini…
Maraşlı haber bekliyordu.
Dağlar yürüdü, ovalar aktı…
Dillerde zikir, iliklere işledi…
Bu ülke düşmana verilemez,
Bu ülke İslam’ın son beldesi…
Türkün son vatanı,
Karların yağmağa başladığı bir zamandı..
Vatan toprakları da kefen giydi:
Ya Türk’e vatan olurum, ya da Türk’e mezar.
İkisinin ortası olmam.
Eller silaha sarıldı, gönüller Allah’a yöneldi.
Kalede bayrak olmazsa,
Maraşlı bayrak olur kıpkırmızı…
Bu topraklar şehit kanları ile sulanmış
Kaç yiğit kucaklamış bu yurdu.
Kimin gücü yeter bunu ayırmaya.
Bayrak bizim canımız.
Bayrak bizim hürriyetimiz
Bayrak bizim iman sembolümüz.
O dalgalanmazsa namaz kılmayız.
Kısakürek Mehmet Ali Efendi
Silah gibi kalemini konuşturdu:
“Ey Maraşlı: Vaktine hazır ol.
Ecdadının kan akıtıp fethettiği
Yurdun elden gidiyor.
Kalende başka bayrak dalgalanmasın.
Korkma üç beş Fransız’dan, şaha kalk.”
Ve günlerden Cuma. Hoca Ulu camide.
“Kalesinde bayrağı dalgalanmayan bir milletin
Cuma namazı kılması caiz değildir.”
Maraşlı yürüdü kaleye, bayrağını çekti göndere.
Başka bayrak yakışmaz yurduma,
Bir 12 Şubat günü Maraş Fransız eşkıyasından kurtuldu.
Onların yaltakçıları hain Ermeniler de peşlerine düştü.
Tarih Maraş’ı “Kendini kurtaran şehir”
KAHRAMANMARAŞ OLARAK İLAN ETTİ.