Elbistan’ın Ketizmen köyünde çok yoksul bir genç vardı. Ağlıca köyünden bir kızla nişanlanır; ama bir türlü düğünü tutup gelini Ketizmen’e getiremez. Bir gün bir pınarın başında cansız cesedi bulunur; ağasına ait atı da bağsız vaziyette başında beklemektedir. Nişanlısına haber verilir. Acı haberi alan nişanlısı Ketizmen’e gelir ve nişanlısının ölüsünün başına oturarak şu ağıdı yakar:
Pınarın başına yatmış
Oful oful ofuluyor
Kekili alnına yatmış
Üfül üfül üfülüyor
Ketizmen’in çayırına
At koyurmuş bayırına
Mâmmet Ağa kefen sarmış
Başı gözü hayırına
Aman deyze canım deyze
Ben ağlarım geze geze
Kınamayın eller beni
Duvaksız söyledim bunu
Kaynımın da adı Mahmut
Hiç kimseye etmem minnet
Vallahi giremem sensiz
Deseler ki işte cennet
Kaynımın da adı Tuta
Ben yanarım tüte tüte
Ben de gelin gidemedim
At boynundan tuta tuta
