Veysel’e ağıt
Seher vakti Sivralan’dan
Bir rüzgar esti ağladı
Koca Veysel bu yalandan
Ümidi kesti ağladı
Öz Türkçe’mizi öz ile
Güzel anlattı söz ile
İki kapalı göz ile
Kadere küstü ağladı
Aşık dünyaya gelince
Yol yürüdü uzun ince
En son menzile erince
Sazını astı ağladı
Gah inerdi gah uçardı
Bakar körleri geçerdi
Aşk şarabını içerdi
Döküldü testi ağladı
Uğur’um sanki gelini
Öptü sazının telini
Kara toprak Veysel’ini
Bağrına bastı ağladı
Mustafa UĞUR