Erol’un babasına yaktığı bir ağıttır. On bir yaşında yetim kalan Erol, acıyla babasına bu mısraları yakmıştır:
Varın Arıstıl’dan sorun babamı
Bir tek canlı gulu üzmedi babam
Bir yandan hastalık bir yandan yokluk
Doyası dünyada gezmedi babam
Ağlar gözlerinden dökerdi yaşlar
Oturur köşeye boynun bükerdi
Kış günü sırtında odun çekerdi
Şükretti haline bezmedi babam
Eliyinen başımızı sıvardı
Uyur isek sinağamizi kovardı
Bizi canından da fazla severdi
Bir kerecik bile kızmadı babam
Erol Giryani’yim Erollar n’oldu
Mihrican mı vurdu güllerin soldu
Bizi bırakalı seneler oldu
İki satır bile yazmadı babam