Andırın’ın Efirağızlı köyünde yaşayan Âşık Ali, çok sevdiği Andırın ve çevresinin doğal güzelliklerine hayrandır ve o güzelliklerden uzak kaldığı zaman efkârlanarak aşağıdaki ağıtları söyler:
Deli gönül Adana’dan yörüdü
Gitme diye kömür gözlüm ağlar hey
Misis’ten yukarı kazla şoförüm
Yine coştu Ceyhan suyu çağlar hey
Aman bir dakka dur Kadirli’ye varınca
Dertli dertli bağlamaya vurunca
Bir yiğit de sevdiğini görünce
Görünmez gözüne dünya beyler hey
Gerek Tokmaklı’yı gerektir bilmek
Ne mutluluktur burda saz çalmak
Bu gece fikrimiz çatakta kalmak
Yemyeşil göründü çamları hey
Menekşeyle donanmışsın Haştırın
Akam Akkale’ye serindir serin
Açılmış güllerin bizim Andırın
Bırakmaz Ali’yi yoldan eyler hey
Nuri ÇINGIL
