Bundan on sekiz-yirmi yıl önce Afşin’e bağlı Ördek köyünde Eşe ile Safiye adında birbirini çok seven, birbirine zor kavuşmuş bir çift vardı. Bir gün Atlas Dağı’nın eteklerinde motorla geçerken Eşe, motordan düşer ve feci şekilde yaralanır. Doktora yetiştirirler; fakat Eşe’yi kurtaramazlar. Bunun üzerine Eşe’nin hanımı kocasının ölümüne çok üzülür ve bu ağıdı yakar:

Aha da geldi anası
Afşin Tılavşın arası
Sela verip sızılıyo
Esemden motor yarası

Amanın da yaz gelmiyor
Durnalar suya inmiyor
Babamız yok oldu deyi
Çocuklar eve gelmiyor

Yoruldum suya oturdum
Mevlâ’m vurdu ben götürdüm
Yekinsene nazlı Eşe’m
Firdevs kızını getirdim

Niderim ben de niderim
Ezelden böyle kaderim
Altı tane yetim kaldı
Çoban oğur ben giderim

Yanıyorum yanıyorum
Göğde bulut dönyüurm
Sümbülden her geleni
Ben Eşe’mi sanıyorum

Babama Benzeyen Adam

Çokmam atlasın başına
Bakmam mezarın taşına
Yılan çayan mekân tutmuş
Eşe’min gara gaşına

Mezarlık yıkıldı m’ola
Yılanlar dikildi m’ola
Gara gaşta güzel bıyık
Toprağa döküldü m’ola
Gel anam yanıma otur
Ben deyim eksiğin yetir
Oğluna mı gidiyorsun
Sen Eşe’me selam götür

Hekili gönlüm hekili
Camimizde gül dikili
Hiç kimseye güvenmezken
Hacı babam ev vekili