Ölüm yakışmazdı kimseye ama ölüm yakıştırdı kendini iki fidana. Kanattı hem fidanların içlerini hem de analarının yüreğini. Aldı canlarını bir yıl arayla…Caneser, iki canını bir yıl arayla beyin kanamasından kaybetmiş bir ananın dayanılmaz, sonsuz acıyla yaktığı bu ağıt:
Goç garı yığdı kakmaz
Yavruları küsük bakmaz
Nadar evlatlar olsa da
Heç biri de yerin tutmaz
Hastananın dış gapısı
Baksın tokturun hepisi
Getirin ki yeleğini
Var mı yavrumun kokusu
Hastananın üstü demir
Vermemiş yavrulara ömür
Şimdi biz kime manâ bulak
Büyük yerden gelmiş emir
Gününü oya ekledim
Oy kâdini sakladım
Buralarda bulamadım
Gettim okulda bekledim
Çoğulhan’ın dereleri
Köten vurmuş dereleri
Aradım da bulamadım
Vurulmamış çadırları
Kapıda bostan ekili
Ceketi odada dakılı
Yavruları daha ufak
Baseti etmiş vekili
Eşinin de adı Memmet
Hatice’me isim minnet
Bu dünya da gün görmedim
Ahrette bulsun rahat
Yağmur dindi mi ola
Gızlar da geldi mi ola
Gucak gucak selam saldım
Abisini buldu mu ola
Saat birde haber geldi
Yalın ayak yola düştüm
Gettim de bulamadım
Cansız bedenini buldum
Göl yerinin yolu mezer
Yel eser de gumu tozar
Nayla ağlamayı beller
Guzular da umut gözler