Okul hatıralarımı sakladığım birkaç kitap, defter ve dosyalarımın arasından yıllar sonra elime geçen bir şiir var şu an elimde. Kahramanmaraş olaylarının etkisiyle yazdığım ilk şiirim olma özelliğine de sahip bir şiir, bu. Acemi işi olmasına karşın buram buram milli duygu kokan bu şiirde iki kelime dışında değişiklik yapmadım.

KAHRAMANMARAŞ’A

Bir şehir geliyor gözlerimin önüne
Bir şehir ki; gaziler, dervişler yetiştirmiş
Şehitler gömmüş bağrına bir zamanlar
Kahramanlık naralarını dinlemiş yer gök
Göğüsler gururdan kabarmış
Gözyaşları sevinçten akmış bir zamanlar

Bu şehri düşünüyorum şimdi
Ve sessiz sessiz ağlıyorum
Hayır! Sevinçten değil bu defa
Kederden, acıdan, elemden
Bakamıyorum kimsenin yüzüne
Utanıyorum adımda
Kahramanlığımdan

Babama Benzeyen Adam

Alev alev yanıyor cadde sokaklar
Paramparça olmuş evler, ocaklar
Heyhat!
Düşmanlarının düşlerini
Yaşattı sana kan kardaşlar

Asuman SOYDAN ATASAYAR