Oğuz taifelerinin aristokrat boyundan olanlardır. Ana yudu (memleketi) günümüz Güney Kazakistan Sırderya nehrinin orta boyu sayılır. Daha sonra Sığanak ve Karatau civarlarını mekan edinir. Onların asıl geçimi hayvancılık olmuştur. Selçuluklar ile Oğuzların diğer taifeleri arasında arazi ve yayla kavgası sıkça rastlanırdı. Böyle bir durum neticesi olarak Selçuklular Sırderya nehrinin aşağı deltası civarına göç ederler. Bu coğrafyada İslam’ı kabul eder. Selçukluların desteğini alan Samani sulalaesi 992 yılında Karahaniler tarafından işgal edilen Buhara’yı geri alırlar. Selçuk ölünce taifeleri diğer Oğuz aşiretlerinden yenilerek Cent şehrini teslim bırakarak Zaravşan ile Nurata Dağlarına doğru çekilirler. X yy. sonraları Sırderya’nın aşağı kısmına göç ederler. Selcukluları kardeş Çağrı beğler (1038 -59) ile Тоğrul beğ (1038-63) yönetmişlerdir. 1038-40 y. Gaznevililer Devletine saldırır, onlardan İran’daki Horasan’ı alırlar. 1040-50 y. İran topraklarının büyük bir kısmını yönetirler. Böylece XI yy. ile XIV yy. başı Yakın Doğu ve Orta Doğu ülkelerinde Selcuklu soylu beğler yönetmeye başlarlar. Оnlar, Selçuklular Devleti, başka bir literatürde “Büyük Selçuklular” 1038-1157), Коnya Sultanlığı (XI yy. sonu ile XIV yy. başı), Irak ve batı İrandaki “Irak Selçukluları” (1118-94), Kuzey Süryedeki “Sürye Selçukluları” (XI yy. başı ile XII yy.başı), Kermandaki “Kerman Selçukluları” (XI yy. 40. yılları ile XII yy. sonu) Hanedanlık yapmıştır. Selçuklular sülalesinden Alp Arslan (1063-1072), Malik Şah (1072-92), Sançar (1018-57), Konya Sultanlığındaki Aladdin Keykubad (1219-36) gibi ünlü şemalar devlet yönetimde bulunmuşlardır (Uluslararaı Türkistan Ansiklopedisi, 2002: s.544.).